Spanje Ervaring #1

De aanleiding van ons vertrek uit Nederland

Als minister Kamp van defensie zijn domme voornemen om vliegveld Valkenburg te sluiten bekend maakt, stort onze wereld heel eventjes in. Gaandeweg de diverse sollicitatietrajecten bekruipt ons meer en meer het gevoel dat de tijd rijp is voor iets compleet anders. Ook Corrina is daar wel aan toe. Overleg aan de eettafel brengt aan het licht dat het runnen van een kleine toeristen accommodatie in een lekker warm land ons beiden wel wat lijkt. Aan de slag dus, met behulp van alle mogelijkheden die er zijn. We zitten uren op het internet, bestellen boekenpakketten, doen marktonderzoek, maken een businessplan en verdiepen ons in de materie. Reizen een paar keer naar Spanje om een streek uit te zoeken waar we willen wonen. Dat wordt uiteindelijk de Pyreneeën. Als outdoor en wandelliefhebbers een juiste keus. Als we uiteindelijk tijdens een bezichtiging met Greta van Casalmonte tegen een pand aanlopen, jagen we de spreekwoordelijke kogel door de kerk. We nemen beiden per 1 juni ontslag en wagen de sprong.

Het Roer Om plan

De boerderij waar we straks eigenaars van zijn ligt in Visalibons, een piepklein gehucht in de streek Ribagorza, het noordelijke gedeelte van de Spaanse provincie Huesca.

Een bouwval is het, laten we daar duidelijk over zijn. Maar door het ingestorte dak, de afgebladderde muren en de ingezakte muren heen zien we ook de mogelijkheden om het te verbouwen tot onze Casa Rural.

De fundering en de muren zijn goed, de locatie is perfect en alle NUTS-voorzieningen zijn binnen handbereik. De Belgische eigenaresse H. wil het huis bovendien graag aan ons verkopen omdat wij er permanent willen gaan wonen en omdat we kleinschalig toerisme in het dorp willen brengen.

Het uit 1821 stammende pand beslaat drie verdiepingen, van elk bijna 150m² en dat is volgens ons voldoende om onze plannen te realiseren. Onder in het pand (nu nog de stallen, voorraadhokken en wijnkelder) komt als het goed is straks de eetzaal, de keuken en ons eigen appartement. De gehele middelste etage wordt straks een hele ruime gezamenlijke living met o.a. een televisiekamer, internethoek, 2 gastenkamers voor 2 tot 4 personen en diverse zithoeken. De bovenste etage tenslotte zal hopelijk plaats kunnen bieden aan 4 tot 6 gasten, te verdelen over vier kamers. Tot zover het plan, wat rest is de uitvoering. De komende jaren zullen de handen dus flink uit de mouwen moeten om door het gehele traject van vergunningen, aannemers, bureaucratie en wetgevingen te komen. Maar dat het ons gaat lukken: dat staat voor ons vast.

We zitten nu met zijn vieren in Spanje. Dat wil zeggen: Corrina en Gerrit en onze twee IJslanders Branda en Snjóka. Onze dochters zagen en zien het helemaal niet zitten in Spanje en hebben besloten dat hun beider toekomst in Nederland ligt en niet in dat land van kleine harige mannetjes, tapas, sangria en Sinterklaas. Ze zijn dus in Nederland achtergebleven. Dat is best even slikken als ouders, en ook als kind trouwens. Ze zijn nog jong en onervaren. Maar we respecteren hun besluit wel en steunen ze zoveel mogelijk met alle middelen die we hebben. Het afscheid valt in het begin voor ons alle vier heel erg zwaar. Vooral Corrina heeft het er zeer moeilijk mee. Elke keer als ze langs de foto´s van de meiden loopt begint ze te huilen. Het boeken van een reisje naar Spanje helpt wel de pijn, tijdelijk, een beetje te verlichten.

Inpakken, stukje rijden en weer uitpakken

De dozen en het gedeelte van de inboedel wat mee moet naar Spanje (Kirsten blijft voorlopig in Valkenburg wonen en heeft dus ook nog het e.e.a. nodig) staan hoog opgestapeld in de woonkamer als chauffeur Bob met de gehuurde vrachtwagen komt voorrijden. Het is woensdag 21 juni, de dag van ons definitieve vertrek. We houden het wederom niet droog die ochtend. Tranen met tuiten, maar dat hoort er bij. Beter wel janken dan niet, want dat zou een slecht teken zijn. We waren er voor gewaarschuwd; het is een periode waar iedereen door heen moet, en dat realiseren we ons allemaal. Het zal wel slijten hopen we.

Met regen en een bandje van Henk Wijngaard (Truckstop Tilly is al snel onze favoriet) gaan we Nederland uit, Bob en Gerrit in de vrachtwagen en Corrina en de twee honden in onze oude trouwe Toyota. Vanwege de opgelegde rijtijdenwet voor Bob overnachten we in Chateauroux  en gaan na een goede nachtrust de dag erna weer op pad. Corrina snelt naar Beranuy waar zij om 16.30 uur aankomt, de camion doet er bijna 2,5 uur langer over. Na een bloedstollend laatste stuk de berg op (Bob, je bent een kanjer!!) komt ook de vrachtwagen bij het huurhuis aan. Daar staat een koude klets voor ons klaar en ook omhelzen we María, de vrouw waarvan we onze tijdelijke woning in Beranuy huren. Corrina heeft de uitleg over het huis  en de inventarislijst voor overgave/overname al geregeld. Het uitpakken laten we voor de volgende dag. In minder dan twee uur staat alles in de schuur. Daarna brengen we de gemotoriseerde kruiwagen die we in Nederland gekocht hebben naar Visalibons. De vrachtwagen is dan leeg en is het tijd voor eten, drinken en siësta.

Even op orde komen

De dagen erna (Bob is inmiddels heelhuids terug in Nederland) besteden we het grootste gedeelte van onze tijd om eerst even op orde te komen. We sjouwen wat van onze eigen meubeltjes naar binnen, zorgen voor wat eigen muziek, een televisie en een wasmachine en kleden de zaak aan met wat planten, de meegenomen fotolijstjes en wat kleine persoonlijke dingen. Daarmee wordt het huis direct een beetje “ons” huis. We hebben alleen nog geen internet, de website bijwerken zit er dus even nog niet in. U moet het dus maar even met deze periodiek doen. Er wordt wel aan de website gewerkt, hou hem dus in de gaten!

We maken kennis met wat mensen, zowel uit Visalibons als uit Beranuy. Het nieuws dat “El Piloto” in de regio is gaat snel. Omdat H. op vakantie is ontfermen wij ons dagelijks over haar dieren en de moestuinen. We begraven een dood konijn, rapen en verkopen de eieren van de kippen (je bent zelfstandig ondernemer of je bent het niet!), geven de katten, honden, geiten, kippen en konijnen eten en rollen zo direct een beetje in het landelijke leven wat hier in deze streek geleefd wordt. Ook onze honden komen tot rust. De reis heeft wel impact op ze gehad, ze wijken geen minuut van onze zijde. Maar de ruimte en de rust die ze hier hebben maakt alles goed. Na een hele week hebben ze de halsband nog niet omgehad, dat zegt alles.

Het waren hectische weken, maar we komen een beetje tot rust en in ons ritme.