Aanmelden in Spanje
Als we een beetje op orde zijn beginnen we met het bezoeken van de diverse instanties om ons door “het papierwerk” heen te worstelen. We zijn dan weliswaar onderdanen van de EU, maar toch wil men ook hier graag weten wie wij zijn, waarom wij dat “rijke” Nederland voor dat “arme” Aragón willen verruilen en wat wij hier komen doen.
Op zich best wel logisch, bijna dagelijks is hier op het nieuws te zien wat voor problemen Spanje (en daarmee ook de EU) heeft met binnenkomende buitenlanders aan de zuidgrens van dit land. Maar dat papierwerk is best even wennen hoor, we waren er al voor gewaarschuwd en doen het dus rustig aan, stapje voor stapje.
Als we ergens met een papiertje, een certificaat, een handtekening of toch vooral: een stempel (daar is men hier gek op), een pand kunnen verlaten weten we dat we weer een stapje verder zijn, en zijn we dus tevreden.
Met het ene papiertje moet je het andere zien te verkrijgen, wat weer nodig is voor het volgende certificaat, wat weer onontbeerlijk is voor een inschrijving of aanmelding. Op zich zit er wel een logische volgorde in, we maken er maar een soort spelletje van. We zijn redelijk goed voorbereid, hebben aardig wat papierwerk uit Nederland meegenomen (sommige stukken zelfs in het Spaans) en worden goed geadviseerd door onze vrienden hier ter plaatse.
Bovendien beginnen we heel aardig Spaans te kwebbelen, en vooral dat wordt erg op prijs gesteld. Nergens kwade gezichten dus, iedereen is super aardig en iedereen wil je ook graag helpen.
Als we 5 juli als eigenaren van het huis bij de notaris weggaan gaat het echter snel. We kunnen aan iedereen een eigendomsakte van een huis laten zien en hebben daarmee een soort van bestaansrecht gecreëerd. We kunnen nu naar de politie in Huesca voor onze NIE-nummers (Número Identidad de Extranjero, een soort burger-nummer voor buitenlanders), kunnen ons inschrijven in de gemeente, kunnen naar de ITV (Inspección Técnico de Vehículos, de Spaanse APK) voor de keuring van onze oude trouwe Toyota (dit jaar heeft een groen stickertje) en vervolgens moet er een heel zooitje instanties afgelopen worden voordat onze nieuwe Spaanse kentekenplaten erop kunnen.
Uiteindelijk kunnen we ons ook aanmelden bij de Seguridad Social voor onze ziektekostenverzekering. We moeten er wel veel voor doen (we rijden de eerste weken gemiddeld zo’n 700-800 kilometer per week) maar alles loopt voorspoedig.
Volgens kenners hebben we er zelfs aardig de vaart in en dat vinden we zelf ook wel eigenlijk: we zijn in ieder geval zeer content, binnen zes weken zijn we ook op papier helemaal in Spanje!!
De eerste werkzaamheden
Natuurlijk kunnen we niet alleen in een auto zitten en stad en land afrijden, er moet ook gewerkt worden. Aan, bij, op, onder en rond het zojuist aangekochte huis dan wel te verstaan.
Als we de eerste ochtend gewapend met snoeischaar, grasmaaier, graaf, spit en hakgereedschap bij het pand verschijnen zakt de moed ons toch wel een beetje in de KM-werkschoenen!
Waar te beginnen?
Volgens plan moeten we eerst ruimte rond het huis maken en de grond er omheen begaanbaar maken. Want dat is nu één grote wildernis, met gemene struiken, bergen puinzooi, metershoge brandnetels, boomstronken en nog veel meer ellende. Zonder morren gaan we aan de slag: we hebben hier voor gekozen en dan zal het gebeuren ook!!
Beetje bij beetje komt er meer en meer ruimte vrij en niet snel daarna vallen we de bergen puin en aarde aan met pikhouweel en schep. Om wat afwisseling te hebben storten we ons ook op het dak van de schuur dat we alvast beginnen te ontmantelen. Het levert in ieder geval een grote stapel leisteen op, dat zijn straks de terrastegels die we nodig hebben.
Achter in het bos worden we geattendeerd op een rioolpijp, waar we dankbaar gebruik van maken. Er loopt een goot door onze achtertuin en voordat we hem met puin en aarde opvullen leggen we er eerst maar eens dertig meter rioolbuis in, 15 meter voor afvoer en 15 meter om later (water) leidingen door te trekken. Na een paar weken begint het zowaar nog ergens op te gelijken ook, maar die vervelende brandnetels beginnen al weer aardig te groeien. Maar zwaar is het wel!
Van baliemedewerkster en ambtenaar naar bouwvakker is toch wel even wennen en het lichaam roept ons dus regelmatig een noodzakelijke halt toe. Bovendien: in juli en augustus is er na een uur of één, twee in de middag door de warmte gewoon niet meer te werken. Tijd dus voor een koud biertje, een goede warme maaltijd en een tukkie. En dan loopt het al weer aardig tegen zessen!
Hier op “onze” berg (op bijna 1100 meter hoogte en nog aardig wat meters boven ons) is het toch allemaal een beetje anders dan in de Valkenburgse Hoofdstraat.
Uiteraard zijn er voor en nadelen te noemen aan wonen in de bergen. We noemen er graag een paar voor jullie.
Een absoluut voordeel gedurende deze maanden is de aangename temperatuur, vooral ’s nachts. Als dertig kilometer verderop in Graus de thermometer tegen de 40°C aanhikt, raakt hij bij ons net de dertig. We moeten er nog even niet aan denken hoe het hier ’s winters kan zijn, maar nu is het erg lekker. Als je van rust, ruimte en natuur houd dan zit je hier dus héééél goed. In de verte blaft af en toe een hond en beneden in de vallei horen we soms een zware vrachtwagen rijden. Maar verder horen we helemaal niets! De mensen die ons hier reeds bezocht hebben zullen het beamen.
Vrijwel dagelijks gaan we even met een verrekijker en een biertje naar een nest van de vale gier ( Gyps Fulvus) kijken wat op nog geen 150 meter bij ons huis vandaan zit.
Één jong hebben de twee ouders die soms erg laag over ons heen scheren. En drie meter (!) gier vlak over je hoofd is enorm, angstwekkend, maar vooral: GAAF!!
In totaal zitten er zeker 10 op de wand boven ons huis. Ook vinden we, en ook duidelijk zichtbaar, een nest van de Neophron Percnopterus, een collega van die eerste. Ook heel mooi!
Minder leuk zijn hier de onweersbuien die soms heel erg heftig kunnen zijn en vrijwel zeker voor uitval van de stroomvoorzieningen zorgen. De kaarsen en de zaklampen staan dus altijd paraat bij ons in huis. Het wordt helemaal niet leuk meer als een blikseminslag voor een bosbrand zorgt op nog geen twee kilometer van je huis. Omdat bosbranden hier serieus genomen worden dien je dus direct 112 te bellen, wat in dit geval na circa 45 minuten de komst van een blushelikopter opleverde.
De show die zich rond, boven en onder ons huis drie uur lang afspeelt is spectaculair maar ook angstwekkend. Boven ons de brand, onder ons de rivier met water en daar tussenin heen en weer pendelend de heli. Het loopt allemaal goed af, maar niet veel later is het wel vreselijk raak in het noordwesten van Spanje. Gelukkig zullen wij dat nooit meemaken in al die jaren dat we er wonen.
